Juli: Robijn
Juli: Robijn – Rood
Duivenbloed rood is de mooiste kleur voor Robijn en zeer zeldzaam deze Robijnen komen uit het Mogok-dal in Burma. De naam Robijn betekend in het Latijn “rood”. De Robijn is met zijn vurig rode gloed, de steen van de liefde en het leven. Hij wordt ook wel de ‘heer Koning’ van de edelstenen genoemd. Dit vanwege zijn schoonheid en grote zeldzaamheid.
Toegeschreven waarden aan de Robijn; De Robijn beschermt zijn drager, zeker als deze aan de linkerkant van het lichaam wordt gedragen, tegen ongeluk. De Robijn beschermt tegen gif of dolken en zou gevaar kunnen aangeven door donkerder te kleuren. De Indiërs zien de Robijn als de bloeddruppels van hun god Asura, die de kracht heeft om het leven te verlengen.
Leven en Kracht
Samen met de Saffier behoort de Robijn tot de familie van de Korunden, wat pas omstreeks 1800, eenduidig werd vastgesteld. Daarvoor werden de rode spinel en de hart rode granaat ook voor Robijn gehouden en alledrie tezamen benoemd, als Karbonkel stenen, hetgeen in het Latijn “ROOD” betekend.
Robijn (Karbonkel) info
Robijn wordt ook wel karbonkel genoemd en de naam robijn is afgeleid van het Latijnse woord “Rubeus” wat rood betekent. Ook is robijn een van de beste edelstenen om te gebruiken in sieraden vanwege zijn edelsteen kwaliteit. Robijn is een rood chroom houdend korund en is na de diamant de hardste edelsteen met een hardheid van 9. De robijn werkt seksueel stimulerend en koorts verlagend, verder verhoogt het de bloeddruk en stimuleert het de bloedsomloop. Robijn bevordert positieve dromen en zorgt op geestelijk vlak voor een positieve geesteshouding. De robijn had ook een mythologische betekenis want er werd gezegd dat de robijn gelovige beschermde tegen de duivel en de pest. De robijn kan bij overgevoelige mensen ook te veel stimuleren maar de robijn geeft wel energie in het leven en in fysiek opzicht is het goed tegen uitputting ook geeft het kracht en kalmeert het hyperactiviteit.
Een zeer bekende karbonkel steen is de steen uit de ring van koning Gustav II Adolf van Zweden ( 9-12-1594 overleden 6-11-1632 en koning van Zweden van 1611- 1632 ) met zijn geel gouden met de hand vervaardigde ring met een grote Karbonkel die vele jaren voor een Robijn werd gehouden. Later vind men deze steen terug in de “Royal Crown of Sweden”.
Vele fonkelende donkerrode stenen uit die tijd ontpopten zich later evenwel als spinel, zo ook de beroemde “BlackPrince’s Ruby” uit de The Imperial State Crown van het Britse rijk.
Symbool
Als symbool van ; Liefde, Levenskracht, hartstocht en Magische Kracht en Macht worden Robijnen veelvuldig verwerkt in verlovingsringen, diademen en kronen. Volgens Hildegard von Bingen verjaagd de Robijn, zwartgalligheid en zwaarmoedigheid.
Als men in sprookjes en legenden spreekt over Karbonkels, dan gaat het elke keer over een hoogrode Robijn. Door die vlammende rode kleur zag hij er toch uit als een gloeiend kooltje(carbunculus) in het Latijn; en “ogen als karbonkels” betekent vurige ogen.
Legenden
Met de hulp van zijn tover ring met Robijn, die hem onzichtbaar maakte lukte het de herten zoon Gyges, volgens een oude sage, de macht te krijgen over de koning van de Lydieërs, zijn vrouw en tenslotte over het hele land.
Ook is de ontdekking van het Mogok-dal omringt door een legende, Door een list verkreeg de Maharadja van Burma het onherbergzame dal in zijn bezit en verwierf een enorme kroonschat met de meest mooie Robijnen als kroonjuwelen.
Robijnen worden gedolven in Afrika, Azië en Australië. Zij worden meestal gevonden in Myanmar, Sri Lanka en Thailand, hoewel zij ook in Montana en South Carolina in de USA zijn gevonden. Robijnen hebben een hardheid van 9 op de hardheidsschaal van Mohs en worden onder de natuurlijke edelstenen in hardheid slechts overtroffen door diamanten. Andere variëteiten van Korund heten Saffier. De robijnrode halfedelstenen worden getaxeerd volgens verscheidene kenmerken zoals grootte, kleur, helderheid en besnoeiing een term die wij kennen en insluitsels noemen.
Alle natuurlijke Robijnen hebben onvolmaaktheden en alleen kunstmatige Robijnen kunnen volledig vrij van onvolmaaktheden zijn.
Betoverende flonkering;
Door fijne Rutiel insluitsels, die het onomstotelijk bewijs zijn voor een natuurlijke Robijn kan ook de zeer begeerde “Zijde gloed ” ontstaan, een zacht glimmend, zilverachtige glanzend licht effect in de steen. De opake Robijnen worden zo veel mogelijk cabouchon geslepen, waarbij een bewegende zes kantige stralende ster kan ontstaan. Twee buiten gewoon grote en kostbare Ster Robijnen bevinden zich vandaag de dag in de Verenigde Staten. De zogenoemde “Rosser Reeves Robijn” (de linker foto) weegt 138.7 ct. de andere de “Delong Ster Robijn” (de rechter foto) van wel 100.32 ct. werd jaren geleden uit het; ” American Museum of Natural History “, ontvreemd en pas na het betalen van een aanzienlijke som losgeld in een Telefooncel gedeponeerd en zo terug gegeven aan het museum.
The Rosser Reeves Star Ruby
Weighing 138.7 carats, the Rosser Reeves Ruby is one of the world’s largest and finest star rubies because it is not only clearer and more translucent that the Delong Star, but also possesses a sharp six-rayed star. This Sri Lankan stone is renowned for its great color and well-defined star pattern.
Advertising mogul Rosser Reeves, who donated the piece to the Smithsonian in 1965, carried it around as a lucky stone, referring to it as his baby. He often stated that he had acquired the stone at an auction in Istanbul in the mid-1950s. He actually bought the stone from Robert C. Nelson Jr. of New York who was acting on behalf of Firestone & Parson of Boston. Firestone & Parson were selling the stone for Mr. Paul Fisher of New York. Mr. Robert Fisher, Paul’s father, had bought the ruby at an auction in London in 1953. At the time the ruby then weighed just over 140 carats, but was very heavily scratched, and a few carats were removed in the repolishing. The repolishing also helped to center the stone’s star. Articles in the New York World-Telegram and The Sun in 1953 mentioned this fabulous gemstone.
Jean-Baptiste Mellerio
Jean-Baptiste Mellerio, meester-juwelier van Koninginnen in de jaren 1765 tot 1850. Het is dankzij Jean-Baptiste Mellerio dat wij een kleurrijke en dynamische beeld hebben van een juwelier uit die periode. Jean-Baptiste stak dan ook met kop en schouders uit boven dat van zijn vakgenoten. Het dient te worden erkend, dat Mellerio als juwelier van Koninginnen zijns gelijke niet had. Alhoewel Mellerio niet tot de grootsten kon worden gerekend, was hij wel de beste in zijn vak.
Jean- Baptiste werd geboren en groeide op in Craveggia een klein dorpje in het noorden van Italië., waar zijn vader en zijn ooms en meer in het algemeen de mannen in het dorp juweliers waren. In de wintertijd reisden zij naar Parijs om daar hun beroep uit te oefenen en in de zomertijd keerden deze vakmensen weer terug naar hun geboortegrond. Mellerio was het negende kind in de familie van zijn moeder en onderscheidde zich met een opmerkelijke intelligentie die van groot belang bleek voor zijn onderwijs. Daardoor kon de jongeman vanaf zijn vroegste jaren de vallei van zijn geboortegrond verlaten. We schrijven het jaar 1777. Twaalf jaren oud liet Jean-Baptiste al een opmerkelijk gevoel voor zakendoen aan zijn vader blijken en die genoot daar zeer van.
Niet lang daarna trok hij de aandacht van gerenommeerde vakmensen en daardoor werd Mellerio in de gelegenheid gesteld om zijn kwaliteiten ten toon te spreiden. Dat had al spoedig tot gevolgd dat zijn bekendheid als uitstekend juwelier al op 18-jarige leeftijd bekend was. In zijn leven heeft Mellerio talloze fraaie juwelensets ontwikkeld en ontworpen. Vele Koningshuizen uit die tijd – vooral de Franse, Spaanse, Duitse en Italiaanse – stonden te popelen om door hem hun sieraden te laten maken. Want, wat Mellerio maakte; dat was pas sieraad; kunst met een Hoofdletter en dan de kwaliteit, die was ongeëvenaard.
We vinden dan ook zijn juwelen in bijna elk schatkist van de vele Keizers, Vorsten, Koningen in Europa terug. Men bezit op zijn minst enkel of vele van zijn creatie’s. Zij waren liefhebbers, zijn speciale klanten van zijn sieraden en bovendien de ideale ambassadeurs van zijn ontwerpen. Het is opmerkelijk hoeveel van zijn ontwerpen bewaard zijn gebleven als symbolen van een vergane glorie die eens heerste in de Keizerlijke, Koninklijke en Vorstelijke familie’s van Europa.
Leven en Kracht
Samen met de Saffier behoort de Robijn tot de familie van de Korunden, wat pas omstreeks 1800, eenduidig werd vastgesteld. Daarvoor werden de rode spinel en de hart rode granaat ook voor Robijn gehouden en alledrie tezamen benoemd, als Karbonkel stenen, hetgeen in het Latijn “ROOD” betekend.
Bijnamen voor de Robijn
De Oosterling noemt Robijn; “De bloeddruppel uit de schoot van moeder aarde” en de Indiërs noemen de Robijn; “de Koning der Edelstenen”. Hij is en was en nog steeds, een van de kostbaarste Edelstenen en de fijnste Robijnen, van meer dan vijf karaat zijn zeer zeldzaam, stenen boven de tien karaat een bijzonderheid. Ze kunnen zelfs hoger gewaardeerd worden, dan vergelijkbare Diamanten of Smaragden. Bij kunstlicht beginnen Robijnen te leven en te schitteren ze gelden daarom als avond- of stenen van de nacht.
Van zacht roze tot donker purper straalt hun vuur, maar de meest begeerde kleur is wel die van het “duivenbloed rood”.
Hoe meer de Robijn flonkert, des te kostbaarder is de edelsteen. Met helder purper schitteren de Robijnen uit het Mogok-Dal in Burma, waar de ook zo begeerde “duivenbloed” rode, Robijnen vandaan komen. De felrode Robijn is afkomstig uit Birma, het huidige Myanmar. Volgens Marco Polo werden in die streek en in Mogok al sinds de twaalfde eeuw Robijnen gedolven. Lichtrood en zacht lila tot licht bruin opspelende Robijnen in alle kwaliteit graderingen komen uit de belangrijkste mijnen van Thailand. Helrood of pastel kleurige stenen vindt men in Sri Lanka. Oranje achtige en opake (ondoorzichtige) Robijnen komen uit Afrika.
Betoverende flonkering; door fijne Rutiel insluitsels, die het onomstotelijk bewijs zijn voor een natuurlijke Robijn kan ook de zeer begeerde “Zijde gloed ” ontstaan, een zacht glimmend, zilverachtige glanzend licht effect in de steen. De opake Robijnen worden zo veel mogelijk cabouchon geslepen, waarbij een bewegende zes kantige stralende ster kan ontstaan. Twee buiten gewoon grote en kostbare Ster Robijnen bevinden zich vandaag de dag in de Verenigde Staten. De zogenoemde “Rosser Reeves Robijn” weegt 138.7 ct. de andere de ” Delong Ster Robijn” van wel 100.32 ct. werd jaren geleden uit het; ” American Museum of Natural History “, ontvreemd en pas na het betalen van een aanzienlijke som losgeld in een Telefooncel gedeponeerd en zo terug gegeven aan het museum.
De steen van de heersers
Vele mooie en grote Robijnen sieren reeds eeuwen de kroonjuwelen en diademen van Keizers, Tsaren, Koninginnen en Vorsten. Vele heersers meenden dat, Robijnen magische krachten zouden bezitten. Zo bestaat het geloof dat de Robijn voor giften en dolkstoten zou beschermen en instaat zou zijn om naderend gevaar aan te kondigen, door zeer donkerrood te verkleuren. De Indiërs vereren de Robijn als heilig, als bloeddruppel van hun Godin Assura die de kracht zou hebben om het leven te verlengen.
Over de Robijn ring van Tsaar Peter de Grote is men er van overtuigd dat, deze Robijn al deze gaven bezat en de Tsaar voor menig onheil heeft bewaard. Beroemd zijn ook de gouden borden en schalen uit zijn tijd met Robijnen en smaragden afgezet.
Maar veel vonkelende donker rode stenen uit die tijd ontpopte zich later als Spinel, zo ook de beroemde; “Black Prince’s Ruby” uit de Engelse Kroon. Ook “The Great Imperial Crown” van Rusland, gemaakt in 1762 voor de kroning van Catharina de Grote door de Imperial Court Juwelier J.Pauzie vertegenwoordigt het hoogtepunt van creatieve verbeelding, uitbundige schoonheid en vakmanschap. Het is versierd met vijfduizend diamanten gerangschikt in een prachtig patroon van lauwerkransen en eiken takken. De grote rode steen boven op gemonteerd is ook een 398.72 crt. wegende spinel.
Ook werd de Robijn aan het Ottomaanse hof gekoesterd. In het Topkapi Paleis in Istanboel, vind men de Robijn veelvuldig in gebruiksvoorwerpen, zoals in vazen en serviezen in ceremoniële flacons en sieraden en in de Aigrettes, de pluim versiering voor een Tulband, vaak uitgevoerd met Parels en smaragden. Ook werden Robijnen veelvuldig gebruikt in ceremoniële kleding of op de wapen uitrusting.
Een zeer beroemd Diadeem is dat van Keizerin Sisi van Oostenrijk; Een opengewerkte bandeau gevuld met bladeren en bloem knopjes, uitgevoerd in briljanten en Robijnen, tussen twee diamanten randen, met daar bovenop aan weerszijden van een twaalf puntige ster vier aflopende en afneembare Robijn- diamanten sterren. Deze hebben allen een centrale Robijn met om en om een briljanten of een Robijnen “straal”. Dit sterren diadeem werd veelvuldig door Keizerin Sisi gedragen bij audiënties en Oostenrijkse staatsbanketten, rood wit in de kleuren van het Keizerrijk Oostenrijk. Bij andere gelegenheden droeg zij de negen briljanten sterren, oorspronkelijk voor deze bandeau gecreëerd. Zij zijn opgedeeld in twee groepen van vier sterren met in het midden een grotere centrale briljanten ster. Gedragen als tiara, deed het diadeem met de fonkelende Robijnen en Diamanten sterren de draagster ervan er nog groter en grootser uitzien, zodat ze zich echt de “Koningin van de Nacht” kon waren.
Zij was het die het stermotief zeer populair maakte mede, nadat zij op het hoogtepunt van haar jeugdige schoonheid in 1865 werd geportretteerd door Franz-Xavier Winterhalter, met diamanten sterren die fonkelen in haar kastanje bruine haar met andere sterren verspreid op haar jurk van wit satijn en tule. De Oranjes hebben ook verschillende briljant sterren in vele uitvoeringen. prinses Beatrix en koningin Maxima dragen ze veelvuldig als broche single of met meerdere tegelijk op hun kleding of robes.
Verlovingsring van de Italiaanse vorstinnen.
Dit juweel in geel gouden uitvoering, waarin een Robijn van 8.71 ct. zit, omgeven door 16 “pillow” geslepen diamanten, heeft geschitterd aan vele handen van Italiaanse Vorstinnen. In 1868 gaf de toekomstige koning Umberto I de ring aan zijn verloofde, Margherita van Savoye. Het was Margherita’s wens dat het Hof van het tot één gemaakte Italië, het schitterendste van Europa zou worden. Haar uitzonderlijke juwelen collectie bestaande uit persoonlijke stukken en andere die behoorden aan de staat, moesten daar aan bijdragen. Haar verlovingsring schonk ze later aan haar kleinzoon Umberto II, die hem in 1930 aan de vinger van zijn verloofde, de Belgische prinses Marie-José, schoof. Na een wel zeer korte regeerperiode (33 dagen) verliet het koninklijk paar in 1946 Italië. De juwelen die eigendom waren van de staat werden in bewaring gegeven bij de Italiaanse Bank, maar andere eigen sieraden, zoals deze ring, hield het vorstenhuis voor zich zelf.
Aanzoek ring van prinses Cracia
Prinses Gracia van Monaco kreeg in 1965 eerst een aanzoek ring van haar aanstaande echtgenoot prins Rainier III met Robijn en briljant. Mede ingegeven door het gebruik aan het Italiaanse hof.
Deze ring werd echter later verruilt voor de voor haar zo bekende verlovingsring met een Emeraude geslepen diamant van 10.47 ct. “naar goed Amerikaans gebruik.” U weet uit een eerdere nieuwsbrief; ” Never without my Diamond ring” was haar uitspraak en ze droeg de ring constant, ook onder zware bewaking, bij de opnames van haar laatste film “High Society”. Daar kreeg de ring nog een “special rol” bij de opnames in en bij het zwembad!
WILDEGARD von BINGEN
Volgens de middeleeuwse mystica Wildegard von Bingen verjaagt de robijn zwartgalligheid en zwaarmoedigheid. Hildegard van Bingen, bijgenaamd “de Sibille van de Rijn”, was een Duitse benedictijnse abdis en geldt als eerste vertegenwoordigster van de Duitse middeleeuwse mystiek.
“Robijn” garnituur van Koning August III van Polen.
Omstreeks 1700 stonden met diamanten bezette knopen voor rokkostuum en vest hoog in aanzien. Meestal vormden verschillende dergelijke knopen een samenhangend geheel “garnituur” genaamd. Reeds ten tijde van Lodewijk XIV was zo’n geheel het meest waardevolle van een juweel garnituur. Ten tijde van de regeringsperiode van Lodewijk XIV waren deze knopeen zeer in trek en hij zelf bezat wel de meest kostbare garnituren.
De meeste garnituren van August de Sterke bevatten elk, zo blijkt uit de juwelen inventarisatie van 1719, drie dozijn knopen voor rokken en drie dozijn kleinere knopen voor kamizolen of vesten. Deze briljanten knopen werden op mouwen, zakken en tressen van pronk kleren genaaid- en konden daar ook weer makkelijk afgehaald worden om op een ander stel kleren te worden bevestigd- ze waren bezet met vele grotere of kleinere edelstenen. Later in de Barok en de Rococo dienden ze niet meer om kleding te sluiten, maar om op hofceremonies al van ver indruk te maken op de genodigden. Na 1917 werden twaalf extra knopen vervaardigd, zodat de keurvorst en zijn zoon gelijktijdig van het garnituur gebruik konden maken. de knopen zijn allen bezet met een entourage van veertien kleine diamanten. Om de kleur van deze “Robijnen” (een balasrobijn is eigenlijk een bleek rode spinel, Karbonkel groep) te versterken werden ze in goud gevat, terwijl de diamanten in de gebruikelijke zetting in zilver werden gezet. In het midden van elke knoop zit een Balasrobijn met daaronder, om de kleur te versterken een rode folie.
Overigens was het normaal dat de midden stenen van de knopen allen een andere grootte of slijpvorm hadden.
Maandsteen van deze maand Juli is robijn, voor u een bijzonder verhaal;
Een bijzondere broche van een bijzondere vrouw ….
Gemaakt door juwelier A.E. Köchert – Wien.
“De Keizerlijke Diamanten Robijnen fuchsia broche”
Deze vijfdelige broche gemaakt van 14 karaat goud en sterling zilver, bezet met vele “old-cut” briljant, geslepen diamanten met een totaal gewicht van ongeveer 20,8 ct. en Robijnen met een totaal gewicht van 8,50 ct., gemaakt tussen 1890-1895, nadat de keizer eerst 95 schetsen had moeten beoordelen. De broche bestaat uit verschillende afneembare delen. Een takjes deel met een ontluikende Fuchsia en drie afneembare Fuchsia knopjes waarvan er twee als oorhangers gedragen konden worden. Het onderste deel van de broche kan ook als takje gedragen worden.
Deze natuurgetrouwe uitvoerig van de broche is gebaseerd op het ontwerp en de tekeningen van William Haarstrick Jr., welke dateren van 1890-1895. Deze broche werd gemaakt door het atelier van “Imperial en Royal Court” Juwelier A.E Köchert Wien.
Vanaf 1850 werden in Frankrijk veel sieraden vervaardigd, met steeds meer invloeden uit de natuur, zoals boeketten of mandjes met bloemen en ook veel bloeiende takjes. De zorgvuldige uitvoering van de levensechte details kregen daarbij een bijzondere aandacht.
Fuchsia planten – die oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komen – werden voor het eerst geïntroduceerd in Groot-Brittannië en vervolgens naar het vaste land van Europa, waar ze in het midden van de 19e eeuw met
veel enthousiasme werden begroet bij de welgestelden en aan de koninklijke hoven van Europa.
De vijf kelk achtige bladeren krullen als het ware op een natuurlijke wijze om en zijn bezet met briljanten, de Fuchsia bloem blaadjes zijn bezet met Fuchsia-kleurige Robijnen uit Miramar, volgens de regels gezet in geelgoud.
De broche komt uit een particuliere collectie en werd ooit overgenomen van de oorspronkelijke eigenaresse, de actrice Catherine Schratt, de protégé van Keizer Franz Josef.
De eerst kennismaking van Catherine Schratt met keizer Franz Josef, was ter gelegenheid van het Bal der Industriëlen in 1885, ze was toen al een bekend en alom geprezen actrice. De keizer en mevrouw Schratt hadden een diepe en wederzijdse genegenheid voor elkaar en deze werd zelfs nog hechter na de dood van de zoon van de keizer en erfgenaam in 1890. Hun vriendschap duurde bijna zonder onderbreking tot de keizer zelf overleed in 1916.
De vele cadeaus, gegeven door keizer Franz Josef aan zijn “goede vriendin” omvatten talloze sieraden. Gedurende deze periode was de Keizerlijke en Koninklijke Hof Juwelier A.E. Köchert niet alleen belast met de verzorging van de kroonjuwelen, maar ook vaak met vele zeer speciale opdrachten voor de keizerlijke familie en hun vrienden.
Mevrouw Schratt was bekent om haar uitbundige levensstijl en om het bijwonen van vele openbare evenementen. Ze was een vurige gokster en regelmatig liepen de gok schulden hoog op, die dan weer moesten afbetaald worden door de keizer. Op een gegeven moment en om haar financiële situatie te verbeteren moest zij de exclusieve broche verkopen, waardoor deze kon worden overgenomen door de familie van de huidige eigenaar.
